Taboret

Taboret (fr. tabouret),  taburet (przestarz.), stolec (staropol. ), 1 . odmiana stoika, maty mebel do siedzenia, przeważnie prostokątny, kwadratowy lub okrągły, bez oparcia i poręczy, czasami z niskim, dekor. oparciem z jednej, dwóch lub trzech stron, z siedzeniem twardym lub tapicerowanym, wsparty przeważnie na czterech nogach — czasami z wiązaniem u dołu , u góry najczęściej połączonych oskrzynieniem ; rozwinęły się także na podporach
deskowych (np. w kształcie schodków) , walcowate, w kształcie klepsydry, składane itp. Jeden z najstarszych i najwszechstronniejszych mebli; znany w starożytności — siedzisko z marmuru, używane w termach; w XVII —XIX w. stał się także meblem pałacowym i pełnił ważną rolę w etykiecie dworskiej; wchodził w skład kompletów; wyparty częściowo przez krzesło ,które z niego powstało; nadal popularny i użytkowany, szczególnie na wsi; nazwa t. używana bywa często zamiennie z nazwą stołek; powstało wiele odmian, mała szafka z szufladami i przegródką (otwartą półką) ,służąca malarzom jako podręczny mebel na narzę­dzia i paletę.

Stół

Stół, stolica (staropol.), mebel o konstrukcji szkieletowej lub skrzyniowej, składają­cy się z ptyty wierzchniej (blatu) i podstawy, o róż­norodnej konstrukcji i rozwiązaniach plastycznych, wykonywany z różnych materiałów (drewno, kamień, metal, szkło, tworzywa sztuczne), o szerokim zastosowaniu (m.in. do pracy), wykształcony w wielu ty
pach i odmianach; do pierwszych form przedstolarskich zalicza się m.in. ścięte pniaki drewna oraz kłody położone na palach wbitych w ziemię, a także różnego rodzaju maty, bloki kamienne itp. ; jedną z następnych konstrukcji było połączenie kilku elementów drewna ramą, związanie ich z palami i oderwanie od ziemi; do wczesnych rozwiniętych konstrukcji stolarskich należy s. z płytą umieszczoną na dwóch parach skrzyżowanych nóg (krzyżak), a także stoły z płytą wspartą na jednej podporze.

W starożytności s. byty sprzętami drugorzędnymi, przeważnie o niewielkich wymiarach, o różnych kształtach ptyty, wsparte na jednej lub kilku podporach; w staroż. Egipcie byty przeważnie prostokątne na trzech nogach (dwie na narożach jednego krótszego boku i jedna przeciwległa pośrodku drugiego boku); każdy jadł przy własnym stole; w kręgu cywilizacji gr.-rzym. używano najczęściej s. małych na trzech nogach, często w kształcie nóg zwierzęcych; były to stoliki pomocnicze, używane w czasie uczt i przyjęć, przystawiane do tóżka, na których spożywano posiłki w pozycji półleżącej, a pisano na kolanach; poza matymi s. rozpowszechnione byty stoły wielkie, ciężkie, gł. okrągłe, z kamienia, bogato rzeźbione i inkrustowane; służyły jako dekoracja i podstawy dla różnych przedmiotów; s. te były póź­niej inspiracją dla wielu typów mebli w XVIII i na pocz. XIX w. W cywilizacji arabskiej także używano tylko małych stolików, przy których siadano „po turecku”, a gł. sprzętem, na którym jadano były tace. Większe znaczenie miały s. w kulturach Dalekiego Wschodu, a zwł. w Chinach. Rozpowszechnienie i wysoką rangę otrzymaty s. średniow., zwł. w Europie, wykonywane gł. z drewna (dąb, sosna, orzech) o różnych kształtach i podporach ; byty to s. z luźną płytą kładzioną na podnóżu ; w renesansie do najbardziej okazałych s. należały; począ­tkowo w renesansie przodowały Włochy, gdzie wykształciły się różne miejscowe odmiany, np. stoły florenckie — były najczęściej sześcio- lub ośmioboczne, wsparte na pojedynczym trzonie, osadzonym u dotu w ciężkiej podstawie; stoły liguryjskie — z charakterystycznie rozbudowanym podnóżem w XVI i XVII w. s. stały się integralną częścią wnę­trza i nieco później — gł. meblem kompletów; po wstały nowe typy; s. w tym czasie przykrywano ciężkimi tkaninami, obrusami, serwetami, kapami; w XVIII w. nastąpił największy rozwój różnych form konstrukcyjnych i zróżnicowanie funkcjonalne s.; powstały m.in. s. do spożywania posiłków; s. do różnego rodzaju modnych w XVIII w. zajęć ręcznych; s. do wielu okazjonalnych przyjęć i czynności; stoły dekoracyjne i reprezentacyjne; powstało też wiele s. o oryginalnej konstrukcji, formie plastycznej i zmiennej funkcji; na pocz. XIX w. najmodniejszym był stół okrągły, produkowany w różnych odmianach; od pot. XIX w. wykonywan y z nowych materiałów (żeliwo, papier mache, sklejka, materiały syntetyczne oraz z giętego drewna); w XX w. powrócono do prostoty kształ­tu i formy oraz przede wszystkim dostosowaniu ich do funkcji, doszty także nowe materiały — rury stalowe, szkło, tworzywa sztuczne; s. występuje takżeczęsto w znaczeniu symbolicznym, pełni rolę o ł t a r z a , jest symbolem wspólnegoposiłku; nazwa pol. s. pochodzi prawdopodobnie od „ściółki”, czyli wyściółki z liści czy trawy, na którejjedzono. Meble, takie jak stoły znajdziecie w doskonałych projektach na stronie producenta mebli z polski. Zobaczcie jak piękne meble obecnie się wykonuje.

Tekst pochodzi z książki Słownik Terminologiczny Mebli – (I. Grzeluk)